‘Son zamanlar yaptıklarıma bakma ne olursun, benim aklım başımda değil’… İlhan Şeşen ustanın ‘Ellerimde Çiçekler’ şarkısında aşktan gözü kararanlara ithaf ettiği bu dizeler, günümüzün karmaşık, belirsiz, çoğunlukla acıtan ve yakan gerçeklerinde  birçok kişinin ruh halini anlatmakta oldukça isabetli oluyor.

. İnsanın onsuz yaşayamadığı umut, nereye baksak bulunması çok zor olan hayalet orkide gibi, bazen görünüp bazen kayboluyor. Memlekette olup bitenleri dinlemesek duyarsız, dinlesek mutsuz olmayı seçiyoruz. Tünelin ucundaki ışık bile ilerledikçe yaklaşacağına adeta uzaklaşıyor. Uzun lafın kısası, çoğumuz fazlasıyla gerginiz dostlarım, hem de hiç olmadığımız kadar gergin.

Ruhumuz, hiç haz etmediği bir duygu olan çaresizlikle yüzleştikçe isyan ediyor. Bölündükçe, ayrıştıkça, paralandıkça kime ait olduğunu karıştırmaya başlıyor. ‘Özünde iyi olan bir insana mı, yoksa en ilkel içgüdüleriyle hareket eden bir yok ediciye mi aitim’ diye sorguluyor.

Güven duygusu yok oldukça temel içgüdüler devreye girmeye başlıyor. Biziz biriz düşüncesinin yerini sadece ve sadece ‘ben’ alıyor. Çaresizliğimiz arttıkça bizi biz yapan değerlerimiz de esnemeye başlıyor. Sözün özü, mikro makro, dört bir yandan krizin göbeğindeyiz.

Bu ülkenin evlatları olarak şimdiyi  ve geleceği kurtarmak adına üzerimize düşeni yapabilmek için yanıtları arıyoruz.

Böyle durumlarda özümüze dönüp, içimizdeki sesi dikkatle dinlemenin  iyi bir seçenek olduğunu gözlemliyorum. Üzerine inşa edildiğimiz, sağlam insani değerlerimizin bizi yarı yolda bırakmayacağını ümit ediyorum. Duygularımız ne kadar baskın olursa olsun, mantığımızın da devreye gireceğini ve ortak hareket edebileceklerini düşünüyorum.

Böyle tarihe geçecek dönemlerde ruh ve beden sağlımızı korumakla kalmayıp, hayatın sunduğu dersleri de alarak, eninde sonunda gelecek aydınlık günlere hazır olmaya çalışmanın bireysel ve toplumsal görevimiz olduğuna inanıyor ve hepimize bütün samimiyetimle kolaylıklar diliyorum.